سلول های زنده دارای بار الکتریکی هستند که به واسطه حضور یون ها و رادیکال های آزاد ایجاد می شوند. میدان های مغناطیسی با برهم کنش با یون ها و به ویژه مواد فرومگنتیک نظیر آهن بر سلول های زنده تاثیر می گذارند. میدان های مغناطیسی از جمله عوامل محیطی هستند که می توانند آثار درخور توجهی را حتی در مدت زمان اندک و شدت های پایین بر سیستم های زنده داشته باشند. در این بررسی، سلول های گیاه جعفری (Petroselinum crispum) در کشت تعلیقی به مدت 4 ساعت در معرض میدان مغناطیسی 30 میلی تسلا قرار گرفتند و محتوای آهن کل سلول، محتوای فریتین و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی آسکوربات پراکسیداز، سوپر اکسید دیسموتاز و کاتالاز بررسی شد. بر مبنای نتایج به دست آمده میدان مغناطیسی باعث کاهش جذب آهن و به دنبال آن کاهش محتوای فریتین گشت. فعالیت آنزیم های آسکوربات پراکسیداز نیز کاهش یافت که این کاهش می تواند نتیجه کاهش مشارکت آهن به عنوان واحد ساختاری در آنزیم های فوق باشد، در حالی که فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز و کاتالاز افزایش یافت.

مقدمه و اهداف: هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر Hand Static Rest Splint در کاهش درد و عوارض آرتریت روماتوئید بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع کارآزمایی بالینی است. آزمودنی های تحقیق حاضر را 12 نفر از بیماران آرتریت روماتوئید مراجعه کننده به واحد کاردرمانی بیمارستان آیت الله طالقانی تشکیل دادند که دارای معیار تشخیصی انجمن روماتولوژی آمریکا با میانگین سن: 39 سال (35 تا 55) بودند. آزمون های تحقیق پیش رو شامل ارزیابی های درد بر اساس معیار سنجش خطی بصری (VAS)، تورم (Swelling)، حساسیت به لمس (Tenderness) و خشکی صبحگاهی (Morning Stiffness)، دامنه حرکتی اکتیو با روش گونیامتری و میزان قدرت گریپ (Hand Grip Strength) با استفاده از داینامومتر جامار در هر دو دست بود. داده های تحقیق با استفاده از روش آماری آنالیز t-test و Mann-Whitny Test برای دو نمونه مستقل و آزمون آماری Willcoxon و Paired t-test برای دو نمونه زوجی و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 در سطح 05/0p˂ تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر نشان داد که استفاده از Hand Static Rest Splint به مدت یک ماه در طول شب و یک ساعت در روز (زمان استراحت) سبب بهبود دامنه حرکتی فلکشن و اکستنشن مچ (فلکشن: 005/0=p و اکستنشن 03/0=p) در مقایسه بین دو گروه کنترل و مداخله می شود، ولی در خشکی صبحگاهی (1=p)، درد (1/0=p)، التهاب (06/0=p) و تندرنس (2/0=p) اثر چشمگیری ندارد و در مقایسه قبل و بعد از مداخله در دست با اسپلینت تنها درد (02/0=p) و دامنه حرکتی فلکشن مچ (004/0=p) و اکستنشن مچ (02/0=p) بهبود یافت. نتیجه گیری: با استفاده از یافته های تحقیق و از آنجایی که استفاده از اسپلینت تنها سبب بهبود دامنه حرکتی مچ در مقایسه بین دو گروه و بهبود درد در قبل و بعد از گروه مداخله شد، به نظر می رسد استفاده از اسپلینت استراحت دهنده در دست برای کاهش سایر علائم بیماری نیاز به بررسی های بیشتری دارد و با توجه به اینکه استفاده از این اسپلینت به دلیل قرار دادن دست در وضعیت بدون استرس تاندونی می تواند در کاهش عوامل ایجاد دفورمیتی موثر باشد، از این نظر به مطالعات بیشتر نیاز است.

با وجود مطالعات متعدد بر روی تاثیر میدان های مغناطیسی مختلف بر گیاهان، مکانیسم دقیق این اثرات هنوز مشخص نشده است. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر میدان های مغناطیسی مختلف بر جوانه زنی و رشد اولیه بذرهای گندم بوده است. بدین منظور بذرهای گندم به دو صورت خیسانده شده و خشک تحت تیمار میدان مغناطیسی ایستا 30 SMF) میلی تسلا) و متناوب 10 EMF) کیلو هرتز) به مدت 4 روز، هر روز 5 ساعت قرار گرفتند. میزان آبگیری، درصد و سرعت جوانه زنی بذرها، رشد دانه رست، هدایت الکتریکی پوست دانه و غشای دانه رست اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که در مقایسه با نمونه های شاهد در گروه گندم تر، تیمار میدان مغناطیسی اثر معنی داری بر درصد جوانه زنی بذرها نداشت، ولی سرعت جوانه زنی، وزن تر، وزن خشک و شاخص توان II را افزایش داد. میدان مغناطیسی بر طول دانه رست حاصل از بذرهای خشک اثر مثبت داشت و در بقیه موارد اثرات افزایشی مشاهده نشد. تیمار با میدان مغناطیسی سبب کاهش نشت الکتریکی پوست دانه و غشای دانه رست گردید، ولی در عین حال سبب افزایش آبگیری دانه نشد. لذا افزایش سرعت جوانه زنی و رشد بهتر دانه رست ها احتمالا بدلیل افزایش تمامیت غشا و پوست دانه، افزایش میزان یا فعالیت آنزیم های دخیل در جوانه زنی بذرها و یا آنزیم های آنتی اکسیدانت بوده است. در مقام مقایسه، اثرات میدان بر بذرهای تر گندم بسیار بهتر از بذرهای خشک بوده و همچنین SMF نسبت به EMF اثرات بهتری بر جوانه زنی و رشد دانه رست ها داشته است.

از زمانهای بسیار قدیم، درباره منحصر به فرد بودن مغز و عملکرد ویژه آن بحث بوده و ترس ا ز اعلام زودرس مرگ، وجود داشته است. مدتها تصور بر این بود که تنها علائم مطمئن مرگ گندیدگی و جمود نعشی است. مفهوم علمی و جدید مرگ مغزی برای اولین بار در سال 1959 (2 و 10)، در جهت تعریف صدمه غیر قابل جبران مغزی، مطرح و در سال 1968 اولین معیارهای شناخته شده در خصوص چگونگی تعریف مرگ مغزی، معرفی گردید (8). به هر حال آنچه اصطلاحا از مرگ مغزی استنباط می شود مرگ موجود زنده بطور کلی است نه مرگ و نکروز نسج مغزی به تنهائی، پیشرفتهائی که در علم پیوند اعضا صورت گرفته است باعث شده، تا بتوان از ارگانهای افراد دچار مرگ مغزی، در جهت بهبود و حتی نجات جان دیگران و بطور مستقیم در صرفه جوئی از هزینه های درمانی، استفاده نمود. اگر بخواهیم از معیارهای قبلی تشخیص مرگ استفاده نمائیم، با مشاهده مرگ مغزی در یک بیمار چون به احتمال زیاد کولاپس قلبی و عروقی نیز عارض گردیده لذا ارگانهای قابل پیوند زیادی را از دست خواهیم داد. با توجه به نقش ساقه مغز، در کنترل فعالیت اعمال حیاتی و مقاومت آن در برابر تغییرات عوامل متابولیک و فیزیولوژیک، ارزشیابی فعالیت آن در تشخیص مرگ مغزی، دارای اهمیت می باشد (11). این امر بسهولت در بالین بیمار انجام پذیر و از مزیت غیر تهاجمی بودن نیز برخوردار است و نسبت به روشهای دیگر  ,EEG) آنژیوگرافی با ماده حاجب و آنژیوگرافی رادیونوکلئیک مغزی, توموگرافی کامپیوتری باتجویز گزنون پایدار و اسپکتروسکوپی ارتعاشی مغناطیسی) (7 و 8 و 9 و 12 و 13)، از نظر هزینه هم، مقرون به صرفه می باشد. از این رو شیوه استفاده از پاسخهای شنیداری ساقه مغز، در تشخیص مرگ مغزی، که توسط نویسنده طی سالهای 1985 تا 1990 در بخش نوروفیزیولوژی دانشگاه نورث وسترن شیکاگو، در کشور آمریکا، بر روی بیماران بستری در بخش مراقبتهای ویژه، انجام گرفته به نظر خوانندگان عزیز می رسد. هدف از این مطالعه استفاده از پاسخهای شنیداری ساقه مغز در تایید مرگ مغزی و بررسی ضریب اطمینان آن، در مقایسه با سایر روشهای تکمیلی است.مطالعه به روش کارآزمایی بالینی بر روی 62 بیمار مرد بین 30 تا 75 سال، که در حال اغما بودند، انجام گرفت. از بیماران مورد بررسی، 35 بیمار از نظر بالینی دچار مرگ مغزی بودند که روشهای دیگر پاراکلینیکی ,EEG) جریان خون مغز، آنژیوگرافی و CT اسکن) نیز آن را تایید می نمود. امواج ثبت شده از پاسخهای شنیداری ساقه مغز، در بیماران دچار اغما ولی فاقد مرگ مغزی، کاملا واضح و قابل تشخیص بود، در حالیکه این امواج در بیماران دچار مرگ مغزی، قابل ثبت کردن نبود.

اهداف: میدان های مغناطیسی ایستا (SMF) به عنوان یک عامل طبیعی محیطی و نیز عامل خارجی حاصل از پیشرفت تکنولوژی تاثیرات قابل ملاحظه ای بر فیزیولوژی گیاهان دارند. تاثیر این میدان ها بر تولید گونه های فعال اکسیژن (ROS) در سلول گیاهی مشخص شده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی الگوی پاسخ سیستم ردوکس سویا Glycine max)) به دو شدت مختلف میدان مغناطیسی 20 و 30میلی تسلا و تعیین سرنوشت جریان الکترون در این میدان ها انجام شد. مواد و روش ها: در مطالعه تجربی حاضر بذرهای گیاه سویا رقم M7 در فاز رویشی (14روزه) به مدت چهار روز، روزانه 5ساعت تحت تیمار با میدان مغناطیسی ایستای 20 و 30میلی تسلا قرار گرفتند. آزمایش ها به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی حداقل با سه تکرار انجام شدند. به منظور تحلیل داده ها آنالیز واریانس یک طرفه و نرم افزار SPSS به کار رفتند. یافته ها: تیمار 30میلی تسلا منجر به کاهش میزان وزن تر، توان کلی فعالیت سیستم آنتی اکسیدانی و توان کلی احیا و افزایش پراکسیدهیدروژن شد، اما تاثیری بر مقدار کلی ترکیبات فنلی و فلاونوئید نداشت. در تیمار 20میلی تسلا سطح پراکسیدهیدروژن کاهش، اما وزن تر، سطح رادیکال هیدروکسیل، فعالیت سیستم آنتی اکسیدانی، مقدار کلی ترکیبات فنلی و فلاونوئید افزایش یافت. مقدار آهن فرو در میدان 20میلی تسلا کاهش و در میدان 30میلی تسلا افزایش نشان داد. نتیجه گیری: در سیستم ردوکس سویا میدان 20میلی تسلا مسیر جریان الکترون ها را به سمت ترکیبات احیاکننده مفید مثل ترکیبات فنلی هدایت می کند و سبب تحریک رشد می شود، در صورتی که میدان 30میلی تسلا سبب گسیل الکترون های مازاد به سمت ترکیبات مخرب مثل آهن فرو شده و رشد را کاهش می دهد.

مقدمه: بیماری های قلبی - عروقی از جمله عمده ترین موارد مرگ و میر در دنیا محسوب می شوند. یکی از مهم ترین عوامل خطرناک برای بیماری های قلبی - عروقی، افزایش فشارخون است. کاهش فشارخون اهمیت به سزایی در کاهش وقوع حوادث قلبی - عروقی دارد که می تواند از طریق فعالیت ورزشی صورت پذیرد.هدف: این مطالعه به منظور بررسی اثر فعالیت ورزشی بر فشارخون، ضربان قلب و مصرف اکسیژن میوکارد در افراد غیر ورزشکار انجام شده است.مواد و روش ها: جهت اندازه گیری اثر شدت و حجم فعالیت مقاومتی بر واکنش های قلبی - عروقی متعاقب فعالیت، 10 مرد غیر ورزشکار با فشارخون طبیعی (0.8±22 سال، قد 2.47± 173.05 سانتی متر و وزن3.4 ±67.2 کیلوگرم)، به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی چهار جلسه، فعالیت ورزشی را انجام دادند. فعالیت ورزشی هر جلسه در پنج ایستگاه جلوی بازو، پشت ران (کشش همسترینگ)، اسکات، کشش زیر بغل نشسته و پرس سینه بود. آزمودنی ها دو جلسه با حجم کوتاه سه دوره ای و شدت 40 (SL) و 80 درصد یک تکرار بیشینه (SH) و دو جلسه با حجم طولانی شش دوره ای و شدت 40 (LL) و 80 درصد یک تکرار بیشینه (LH) به فعالیت پرداختند. در هر جلسه فشارخون، ضربان قلب و هزینه اکسیژن میوکارد (حاصل ضرب فشار سیستولی و ضربان قلب) آن ها قبل فعالیت و هر 10 دقیقه یک بار به صورت تناوبی تا 90 دقیقه پس از هر جلسه فعالیت اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD جهت تجزیه آماری داده ها استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد که فشارخون سیستولی در آزمون های مختلف طی 60 دقیقه استراحت نسبت به قبل از فعالیت به طور معنی داری کاهش یافته است (0.05>P). اما فشارخون دیاستولی در هیچ کدام از آزمون ها نسبت به قبل فعالیت، تغییر معنی داری نداشت. شدت و حجم فعالیت ورزشی در کاهش فشارخون سیستولی و عدم تغییر فشارخون دیاستولی اثر معنی داری نداشت ضربان قلب پس از فعالیت های SL و LL تا 30 دقیقه و متعاقب فعالیت های LH و SH تا 60 دقیقه افزایش یافت (0.05>P). از طرفی هزینه اکسیژن میوکارد پس از فعالیت های LH و SH تا 50 دقیقه افزایش پیدا کرد.نتیجه گیری: شدت و حجم فعالیت ورزشی مقاومتی اثری بر اندازه و مدت کم فشارخونی ندارد و ضربان قلب و هزینه اکسیژن میوکارد از حجم فعالیت ورزشی مقاومتی تاثیرپذیر نیستند.